خانم محبوبه عرب زاده بنی اسدی، دکتر حبیب اله قاسمی، دکتر ساموئل آنگی بوست، دکتر مهدی رضایی کهخائی، دکتر پاپادولوپو لامبرینی،
جلد ۹، شماره ۲ - ( پاییز و زمستان ۱۴۰۲ )
استوک گرانیتوئیدی گودحوض به سن ژوراسیک پیشین (حدود ۱۸۰ میلیون سال پیش) در جنوب نوار دگرگونی سنندج- سیرجان در جنوب خاور ایران در استان کرمان واقع شده است. این استوک گرانیتوئیدی در سنگهای دگرگونی پالئوزوئیک بالایی و سنگهای آذرین- رسوبی تریاس نفوذ کرده است و توسط توالی سنگی ژوراسیک و سنگ‌آهک‌های کرتاسه زیرین پوشیده شده است. بخش اصلی توده ترکیب گرانودیوریتی دارد و دارای بافت دانهای ناخودشکل متوسط تا درشت دانه متشکل از آمفیبول، بیوتیت، پلاژیوکلاز، فلدسپار آلکالن و کوارتز است. بیوتیت به عنوان یکی از کانی های آهن و منیزیم دار اصلی این توده دارای منشأ اولیه آذرین و ترکیب آهن دار است. نمودارهای مختلف تمایز سری ماگمایی و محیط تکتونیکی نشانگر آن است که ماگمای سازنده این توده از نوع I سری کالک‌آلکالن مناطق فرورانش بوده که در شرایط گریزندگی متوسط تا بالای اکسیژن متبلور و دماها و فشارهای بسته‌شدن و تعادل بیوتیت های آن در زمان جایگزینی در پوسته برابر با ۵۸۹ تا ۸۷۵ درجه سانتیگراد در فشارهای ۴۵/۰ تا ۲۷/۲ کیلوبار بوده است.
