Research code: 6786/د
عطا شاکری*1 
، ندا شرفی2 ، میثم رستگاری مهر2 ، لیلا عبدالله بگلو2
، ندا شرفی2 ، میثم رستگاری مهر2 ، لیلا عبدالله بگلو2
1- دانشگاه خوارزمی ، atashakeri@khu.ac.ir
2- دانشگاه خوارزمی
2- دانشگاه خوارزمی
چکیده: (93 مشاهده)
مطالعه حاضر با بررسی پارامترهای فیزیکی و شیمیایی آب، کیفیت آب زیرزمینی را در نزدیکی محل دفن زباله‌های جامد شهری محمدآباد واقع در قزوین، ایران ارزیابی می‌کند. پارامترهای فیزیکیوشیمیایی، یون‌های اصلی و فلزات سنگین آب، با به کارگیری شاخص‌هایی مانند شاخص کیفیت آب (WQI) مورد بررسی قرار گرفتند. در فصل مرطوب، غلظت کلرید (8/339 میلی‌گرم در لیتر)، سولفات (365 میلی‌گرم در لیتر) و سدیم (7/268 میلی‌گرم در لیتر)، و همچنین هدایت الکتریکی (EC) با میانگین ۱۳۰۳۵ میکروسیمنس بر سانتی‌متر و کل جامدات محلول (TDS) با میانگین 1/9338 میلی‌گرم در لیتر به طور قابل‌توجهی بالاتر از حد مجاز WHO و EPA بود. در فصل تر، غلظت برخی فلزات سنگین نظیر Pb و Ni به ترتیب با میانگین 7/23 میکروگرم بر لیتر و 3/49 میکروگرم برلیتر، فراتر از استانداردهای WHO بود. با‌این‌حال در فصل خشک، غلظت فلزات کاهش یافت، اما در چاه‌های پایشی میانگین غلظت فلزات سنگین به ترتیب Fe >Zn >Pb > Mn >As >Ni > Hg فراتر از حد مجاز WHO و EPA بود. نتایج WQI نشان داد که 5/27% نمونه‌ها در فصل تر و 8% نمونه‌ها در فصل خشک، کیفیت نامناسبی برای آشامیدن داشتند. کیفیت آب در ایستگاه‌های نزدیک به لندفیل در هر دو فصل در بدترین وضعیت قرار داشت. نتایج حاصل از نمودارهای پایپر و گیبس نشان می‌دهد که تیپ غالب آب در منطقه از نوع کلرو-سولفاته است و فرآیند تبخیر و تماس آب زیرزمینی با رسوبات تبخیری، نقش اصلی را در تعیین کیفیت آب ایفا می‌کنند.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
